Tv’de yeni bir dizi var, arada bakıyorum.
Alışık olmadığımız bir teknik. Sonu belli bir film ama diziyi buna rağmen izletiyor.
Konuya bağlanmamın sebebi, konusundan çok; ölümün nasıl olacağından ziyade, oyunculuk yeteneğini çok beğendiğim oyunculardan başka, yaşanılacak süreç…
Evet, ilk bölümde söyleniyor zaten anlatıcı tarafından finalinde ölüm olduğu…
Dizinin temel sloganı: “Herkes bir, Eşref tek…”
Evet, hayat da öyle değil midir? Sonunun ölümle final yapacağını bilmemize rağmen yaşama tutunmaya çalışıyoruz.
Yaşadığımız sürece ya tek ya da kollektifliğin gücünü yaratmaya çalışarak, daha parlak ve az zararla çıkabileceğimiz bir yaşamı, ölümle finalleştiriyoruz.
Tek ama şerefinle; lekelemeden, boyun eğmeden, madara olmadan…
Hayvanlar da öyle değil midir?
Finalin ölüm olacağını biliyorlar mı, o bilinmez. Ama içgüdülerinin yaşam içinde verdikleri tepkilerden ölümü anladıkları anlaşılıyor. İnsandan tek farkla…
İnsan, bilinçle kendi yaşamını örgütlediği ölçüde yaşamı kolaylaştırabileceği gibi, çevresinin de yaşamını kolaylaştırabiliyor.
Hayvan sabah kalkar, ava çıkar; kendisinin ve ailesinin karnını doyurmak için avlanır, öldürür ve yuvasına döner. Yaşam için gereklidir onun sahip olduğu kodlar…
İnsan bilinçli kodlarla yapar bunu. Toplumsal davranır. Fedakârlık yapar. Dayanışma içinde olur. Gerektiğinde herkes bir, o tek.
Tek kişilik hücre de olabilir kaderine biçilen; kuyu tipi de… Sonuçta soğuk odalar. İçeride tek…
Güllük gülistanlık da olabilir, aşk meşk de… Izdırap dolu bir yaşam da… Sonuçta tek…
Sonu belli bir hayat için her şey… Yani anlayacağın, kırmak da dökmek de her şey sonu belli bir final için.
Ölüm…
Herkesin gideceği tek…
Korksan da cesur da olsan, haramzade de olsan, gönül sultanı da…
Finali ölüm.
Ölüm tek…
Belki Eşref gibi sevmedik ölümüne. Bağlı olmadık belki tek. Ya sevmeyi bilmedik ya da kodlarımızdaki eksiklik… Herkese tek tek… Sonuç itibariyle ölüm tek.
Hani denir ya, “Atalım mı birer tek?”
Efkara, sevince, yaşama… Atalım tek…
Sonu belli bir yaşam. Sarhoş olsan da, keyif alsan da gidersin eve yine tek.
Ya dertler ikinci bölümde sabah uyanınca… Ya neşeli bir sabah, duruma göre… Çoluk çocuk, eş dırdırı ya da… Belki de cebin yangın yeri, mutfak alev… Dayanağın: şükretmek, tek.
Sonu belli finale kadar hep aynı senaryo…
Hepimiz aynı aslında.
Sonu belli bir dizideyiz.
Herkes bir, ölüm tek…