Aldığın ilk nefeste başlayan bir serüvendir aslında yalnızlık. Yalnızlık yalın olmaktır. Kelime anlamına göre de tek başına olmaktır. Hayat diye adlandırdığımız yolculuğumuz ilk nefesimizde yalnızlığımıza “Merhaba!” demekle başlar.
İçgüdüsel bir şekilde o andan itibaren tamamlanma çabasına gireriz. Şanslıysak ailemizle yalnızlığımızı bir nevi azaltırız. Eğer ki şansızlığımız ailede başladıysa hayatın her anında ve hayatımıza kimler dokunduysa hep yalnızlığımızı tamamlama derdinde oluruz.
Yalnızlık sanki kara delik gibidir içimizde. Bilinmezliğe, sonsuzluğa, karanlığa düşercesine bir histir. Bu his içinde, hep yalnızlık duygumuzu dindirme çabası gösterirken buluruz kendimizi.
YORULUR RUHUMUZ
Çevremizde yalnızlığımızın farkına varan herkes bir bunu fırsat bilip acıtır bile isteye canımızı. Yorulur ruhumuz, yorgunluğun içinde bir an “Hadi bir kişi daha olsun ve kara delik görünümündeki yalnızlığın içine iteklesin, bitsin artık!” deriz ancak o bir kişiyi yollamaz hayat sana. Yollamaz çünkü varoluşumuzdadır yalnızlık. Yalnız ol ve kendine yol bul, der. Bunu içinde anlamlandırdığında bilerek isteyerek seçersin yalnızlığı.
SEÇİLMİŞ YALNIZLIK
Seçilmiş yalnızlık olur artık adı. Yolun kendine ve yalınlığadır artık. Tek olarak kahve içmenin, sinemaya gitmenin ve benzeri birçok şeyin hazzında daha bir farklı yaşarsın yalnızlığını.
Yalnızlığın keyfine varman dileğiyle.
