Sevgi emek, emek ise yürek ister.
Senin de bildiğin, hepimizin kulağına bir yerlerden ilişen bir söylemdir bu.
Zahmetlidir sevmek. Senlikten bizliğe evrimle serüvenidir. Serüven başladığında ruhun bulutlar üstünde dans eder, her yer pembe gelir insanın gözüne. Sanki ilahi bir güç gelmiş de dünyayı kurtaracakmış gibi hissedersin.
Yıllar önce okuduğum bir yazıda, yazar sevgiyi bir kayaya benzetmişti. İnsan onu sırtlanıp dağın zirvesine çıkartmak ister. Yorulur, acıkır, sıcak olur, soğuk olur ama yılmadan en nihayetinde en zirveye ulaşır ve kayayı sırtından indirir. Kayayı izleyerek “Her şeye rağmen çıkarttım zirveye, başardım.” diye gururlanır. Sonra rüzgâr eser, fırtına çıkar ve kaya zirveden aşağı kaymaya başlar. İnsan onun, elinden kayıp gittiğini seyreder. Oysa ne zahmetlerle zirveye getirmişti onu. O an sadece bakakalır. Akıl edemez bir hamle ile düşmesine engel olabileceğini ve çok az emekle tekrar zirveye çıkarabileceğini.
İşin özü, aslında sevgini yaşarken, emek verip en zirveye taşı ve emek verdiğin sevginin de bazı sebeplerle yok olmasına seyirci kalma.
Hayatın sanki tek doğrusu var gibi gelir bize. Aslında kişiye göredir doğru. O an hissettiğiyle baktığı açıyla o açıdan gördüğüyle ve gördüğünü nasıl algıladığıyla bulur doğrusunu. Diyelim ki iki kişi arasında bir fincan var ve sağ eliyle kahvesini içen kişi fincanın sapı sağdadır, der, karşısında ki de soldadır, der. İkisi de yemin etse doğrudur.
YOLA DEVAM EDEBİLMEK GEREK
O zaman doğruları birleştirip sevgiyle yola devam edebilmek gerek.
Sevgili Neşet Ertaş’ın dizeleriyle de şöyle özetleyebiliriz konuyu: “
“Geçinmeye gönlü olan geçinir, anlaşmak isteyen orta yolu bulur, telafi etmek isteyen eder, önemseyen gösterir.
Kısacası ben böyleyim diye bir şey yok, ben sana karşı böyleyim diye bir şey var. Dikenine katlanamadığın gülü incitme, zorluğuna göğüs geremediğin yâri sevme.”
