Bazen insanın kalbi çok şey anlatırmış da gündelik yaşantı içinde duymazmış insan yani gözle görürmüş, anladım. Bazen olduğun yerden bazen hayatın sana giydirdiği tüm sıfatlardan sıyrılıp hatta kendinden de sıyrılıp, yüreğinle görüp hissetmek gerekiyormuş.
Evet, bazen kitaplarda, hikâyelerde okuduğun masalımsı anlatının tam ortasında kalıveriyormuş insan ve afallıyormuş. Şimdiye kadar öğretilen her şeye yabancı, sanki yeni doğmuş bir bebeğin bilinçsizliğinde bakakalıyormuş hayata insan.
Yaşıyor insan, kendine düşen kadarıyla hayatı ve yaşanan her şeyden bihaber öyle yaşanılır diye algılıyor. Kendini keşfettiğinde bilinç geliyor bir başka boyutla. Sorguların farklılaşıyor, algıların farklılaşıyor ve yaşadığın her olay ve insanda bir tevafuk olduğunu anlıyor, kanıtsıyorsun. Hayat kendi doğrunda, benliğine bir yolculuk.
BENLİĞİNE IŞIK TUTSUN!
Yolculuğunda, yanında birileri hep oluyor, olacak. Annen, baban, eşin, çocukların ve arkadaşların…
Bu yolculukta, anlamakla yükümlü olduğun bir mesajı var herkesin sana. Mesajı anladığında yolculuk yaptığın kişi durağına ulaşmış, görevini yerine getirmiş ve seninle çıktığı yolun sonuna gelmiş oluyor. Bazen sessizce bazen gürültüyle çıkıyor hayatından. Bazen de sen mesajı anlamadan gidiyor.
İşte o zaman yeni bir surete bürünüyor mesaj. O yüzdendir ki sen mesajı anlayana dek yeni insanlarla yapıyorsun benzer yolculukları.
Daha önce de seninle paylaştığım gibi suretler değişse de mesaj baki. Sen anlayana dek bu yolculuk devam ediyor.
Hayatın muhtelif suretlerle sunduğu mesajları anlaman ve onun benliğine ışık tutmasına izin vermendir dileğim.
