Şimdiye kadar sana kendine yolculuğunu, yolculuğunda eşlik edenlerin anlamını çözümlemen gerektiğini yazdım. Farklı hayatlardan, farklı acılardan geçen yüreklerimiz bir oldu tanıdık duyguların kelimelere yansımasında.
Gönlüne eş olmayı yeğledim. Ne kadar dokundu kelimelerim yüreğine? Farkındalığına ne kadar katkı sağladım? Bu da sende saklı.
Sana şimdi sormak istiyorum: Gönlü ne mi, yarana mı eş oldum?
Aslında ben ikisine de talibim. Meşakkatli bir iş, yolculuğumuz. Bu yolda yorulmak da var, kendinle kalmak da susmak da suskunlukta kaybolmak da. “Yol yormuyorsa yoldaşındandır.” demişler. Öyle güzel anlatmış ki bu söz, geçmişten gelen yaraların, geleceğe giden yolun telaşının nasıl üstesinden gelineceğini! Geçmişten kalan yaralarımız var, kimi mühür tutmuş, mühür tutmaya yüz tutmuş kimi hâlâ kanayan.
ACININ EN DERİNİNDE
Şimdi derin bir nefes al. İnan, acıdan geçmeyen ömür, tatsız tuzsuz bir yemek gibidir. Acılar seni daha güçlü bir birey yapar. Gecenin en karanlık anında gün nasıl ağarmaya başlıyorsa acının en derininde hissettiğin an gönlüne ferahlık gelecektir.
Bir de gönlüne eş, yarana eş, hayat yolunda yormayan yoldaşın da varsa işte o zaman daha bir başka kapıdan hayata bakıp algılayacaksın.
İnan ve kabul et. Gerisi kendiliğinden gelecektir.
