Yola yoldaş, hala haldaş olmak ne güzel…
Oysa, özellikle günümüz ahvalinde renkler solgun, sönük, mat.
Her ağacın kurdu kendinden türer misali.
Omurgalı dava insanı, kültür-sanat-edebiyat erbabı gerçekleri haykırmaktan imtina etmez, bedeli ağır olsa da.
Yüreği mekân tutan bir dost, can olabilmiş can yöresel olduğu kadar evrenseldir.
Dar bölgeciliğin, öznel yaklaşımların tutsaklık zincirini kırarak mavi gökyüzüne kanat açarlar umuda, sevgiye, dostluğa, özgürlüğe uçan Şah Turna, katar katar turnalar misali.
Etrafına ışık saçarken, kendi erir mum misali!
Eğrilik, kirlilik, kullanmacılık kimden ve nereden gelirse gelsin; yozlaşmaya karşı yüksek sesle haykırılmadıkça, kangrene dönüşür, kemirir insanı, üşütür canı.
Riya, neme lazımcı kirli suskunluk çürütür, kurumu, insanı, toplumu.
“Kol kırılır yen içinde kalır” sözü köşe başlarını tutanları kollar.
Naif, temiz insanların kırılmasına, inançların, değerlerin kullanılmasına yol açar. Sorgulamayan biat kültürüyle kitle psikolojisine alet edilenlerin daniskalı sömürücüleridir.
Veya “uzayan kol bizden olsun.”
Peki, ya uzayan kol kangren olmuşsa?
Sökülüp atılmaz ise, diğer organları da çürütmeye devam edecektir!
Yazımdaki ana temayla örtüşen ibretlik tarihi anekdottan örnek:
Giyotindeki Düğüm:
Ortaçağ Avrupa’sında üç kişi giyotinle idama mahkûm olur.
Bu mahkûmlardan biri papaz, biri hâkim, biri de fizikçidir…
İdam sehpasına ilk papaz çıkarılır. Papazın başını giyotinin altına yerleştirir ve sorarlar:
– Son sözün nedir?
Der ki:
– Ben Tanrı’ya inanıyorum, O beni kurtaracaktır. Tanrım… Tanrım… Tanrım…
Giyotini indirdiklerinde boynuna birkaç santim kala giyotin durur.
Halk şaşırır ve hep bir ağızdan bağırır:
– Onu serbest bırakın; Tanrı sözünü söylemiş ve onu korumuştur.
Böylece papaz idam edilmekten kurtulur…
Sıra hâkime gelir, ona da sorarlar:
– Demek istediğin en son söz nedir?
Hâkim der ki:
– Ben papaz gibi Tanrı’ya inanmıyorum. Ama adalete güveniyorum. Adalet… Adalet… Adalet…
Giyotini indirirler, giyotin hâkimin de boynuna birkaç santim kala durur…
Bunun üzerine insanlar tekrar şaşırır ve bağırırlar:
– Adalet sözünü söyledi, onu serbest bırakın.
Böylece hâkim de boynunun kesilmesinden kurtulur…
Sıra fizikçiye gelir. Ona da:
– Son sözünü söyle, derler.
Fizikçi:
– Ben ne Tanrı’ya inanan bir papazım, ne de adalete güvenen bir hâkim…
Bildiğim tek şey şudur: Giyotinin ipinde bir düğüm var ve o düğüm giyotinin tam inmesine engel oluyor.
Görevliler giyotini kontrol edince gerçekten de bir düğüm olduğunu görürler.
Düğümü açıp tekrar bırakırlar.
Hızla inen giyotin fizikçinin başını bedeninden ayırır…
Toplumdaki “düğümler” ve sorunlara işaret edip gerçekleri söylemenin de acı sonuçları olabiliyor.
Ne yazık ki, “doğruyu söyleyenler dokuz köyden kovuluyor.”
Onurun, hakikatin bedelleri çok ağır oluyor. Dışlanma, entrika, desise, provokasyonlar.
Yetmedi, yürekli direnenler, karanlıkları aydınlatma uğruna canını ateşe verenler zindanlara, sürgünlere, hatta ölümlere mahkûm oldular! Tıpkı bu hikâyedeki gibi…
Salyangozlar misali büzülmeyen vakarlı duruş, üç maymunu oynayanlara karşın ulvi yürekler, onurlu yürekler şiarımızdır.
Farkı olmanın insanın ottan.
Hakka, hakikate talip olanlar, bedel ödemeyi göze alanlardır…
Yazı içeriğini yansıtan dizelerimden: Kördüğüm
KİRLİ SUSKUNLUK!
Söz gümüş sükût altın demişler
Yaşamı kararttı kirli suskunluk
Hep susturmuş, çalıp çırpıp yemişler
Ele bal, sana zehirli suskunluk
Susmak onaylamak kem gidişatı
Üsküdar’ı geçti kapanlar atı
Reva mı isli dam, karanlık çatı
Meyvesi ekşimiş kirli suskunluk
Şiar varmadın zevki sefa tadına
Yaşam cennet, cehennem inadına
Ak günlerin karardı din adına
Afsunlu dervişli sır’lı suskunluk
Ozan ŞİAR Ağdaşan
