Son zamanlarda içimde garip bir his var, sanki sonsuz bir maratona başlamışım da bir türlü finişe varamıyorum.
Sanki koştuğum yolda, biriken dosyalardan üst üste setler örülmüş de geçemiyorum.
Evraklar da birer birer yola döşenmiş, ben de koşarken bir yandan onları okuyorum, bir yandan da onlara vereceğim cevapları düşünüyorum.
Ne garip değil mi?
Ne kadar çabalasam da uğraşsam da sanki bir şeyler yarım kalmış.
Ne kadar çok bitirilmeyi bekleyen iş varmış, bir türlü bitmeyen.
İlginç olan, ben bitirmeye çalıştıkça yeni işler gelmesi.
Biten her işlemle yapmam gereken işler katlana katlana birikip geliyor ve sessizce sırasını alıyor.
Ben bitirdiğim dosyaları arşiv sepetine atarken öbür tarafta biriken işler, umursamaz bir edayla yan yana dizilip benden işleminin tamamlanmasını bekliyor.
Ah, bir de dillenseler “Ağzımız kurudu beklerken. Bir çay şimdi iyi giderdi.” diyecekler.
Hay Allah! Ne komik bir senaryo!
HAYAT…
Hâlbuki hayat, iş hayatı, çalışmak ve koşturmaktan ibaret değil.
Arada güzel şeyler de yaşanmalı.
Değil mi?
Ara sıra bu dönme dolaptan kısa da olsa kaçamaklar yaşanmalı.
Mesela doğada nefes alınmalı, şık bir mekânda yemek, belki sade bir kahve…
Durup dururken diline bir türkü dolanmalı insanın, öyle inceden inceden.
Değil mi?
Mesela bir arkadaşla gidilmeli güzel bir bahçe evine, giderken sazın da yanına alınmalı.
Türküleri yüklemeli yüreğinin heybesine, nota dosyasını unutmadan tabii.
Sazlı sözlü güzel bir gün geçirilmeli.
Doğa ve müziğin ruhuna dokunuşlarını hissederek günü mutlu bir şekilde akşama bağlamalı.
Güneşin kızıla dönen ışığı süzülürken gözlerine açılmalı bir şişe şarap.
Dostça tokuşan kadehlerin yanına biraz peynir, biraz meyve.
O güzel bahçedeki rengârenk çiçeklere bakarken yudumlanmalı kadehteki şarap.
Çıplak ayakların çimene, toprağa değmeli.
Hissedilmeli teninde toprağın nemi, yeşilin serinliği.
Bahçede yetişen taze nohut, çocukluğundaki masum anılarını hatırlatırken geçmiş özlemle anılmalı.
Çok uzaklarda kalan ve unutulmaya yüz tutmuş anılar dilinden dökülürken yüzüne kocaman bir gülümseme gelip oturmalı.
Çocukluğunun masumiyeti yüzünde yıldız gibi parlamalı.
HAYALLERE DALINMALI
Gökyüzünün engin mavisini daha bir derinden inceleyerek hayallere dalınmalı.
Bulutlardan figürler yaratılmalı, “Benzetememişsin.” denildiğinde şen bir kahkaha atılmalı.
Başın göğe kaldırılmalı, kocaman açılmalı kollar her iki yana.
Derin derin nefes alınmalı ciğerlerinin cümbüşünü sessizce dinlerken.
Sadece nefes alınmalı, bütün sorunlardan, düşüncelerden uzak.
Eğer yakınında ağaçlar varsa rüzgarda dans eden dallarının hışırtıları dinlemeli.
Ağaçların hikâyelerini dinlemeli sessizce hatta gidip onlardan güç bile alınmalı.
İster sarılarak istersen sadece dokunarak.
Doğanın gücü, evrenin enerjisi ve sen…
Hepsi bu aslında.
Neşeli, mutlu olmak, anın değerini bilerek doyasıya yaşamak.
Bitirmeye çalıştığımız bu çok önemli dünya işleri. Ah, bu hiç bitmeyen dünyevi işler.
İşte bu işler, dünyanın hiç de umurunda değil aslında.
Evet, değil.
Dünya her zamanki gibi güneşle ebedi dansını büyük bir keyifle yaparken kendi ekseninde de dönmeye devam ediyor.
Hırs yapan, sürekli konulan amaçları doğrultusunda koşturan biziz.
Zamanın hızına ulaşabilmek için koşmaya ehlîleştirilmiş bizler.
Aklıma birden uzun bir sopaya bağlanmış havucu mükâfatı sanıp peşinden dört nala koşan ama o mükâfatına bir türlü ulaşamayan eşek geldi.
Bir çay demleyeyim, içer miyiz?
