Kediler, köpekler gibi bulundukları ortamdan uzaklaşmayı sevmezler. Yani kedinizi yan komşunuza bırakmanız bile stres ve korku bırakabilir. Çünkü evden uzaklaştırdığınız zaman onu istemediğinizi zannedebilir. Ama eşim bunu algılamadan kedisi ile Bodrum’da beraber denize girip, kumsalda beraber meyve suyu içip, güneşden faydalanmayı düşünmüş olacak ki kediyi Türkiye’ye götürdü ve biz o koca kediyi kısa bir ara verdiğimiz ormanlık alanda, bir kahvaltı bahçesinde kaçırdık. Boncuk bir anda panter olup kayboldu o ormanda, saatlerce arayışlar, stres, gözyaşları, anne kız benim ölümümde bile dökmeyeceklerine inandığım gözyaşlarını sel ettiler ormana. Tabii ki tatilimiz de başında bitmiş gibi oldu, Bodrum bir mezarlık oldu bize. Almanya’ya dönüş ayrı bir işkence. Her gün kaybolduğu yerde arandı, sosyal medyada Boncuk arayışları yapıldı. Resimler, yarışmalar, o muydu? bu muydu? Eve gelince bazen her saat, her gün evde yokluğu anlaşılan, arkasına ağıtlar yakılıp, ağlanılan Boncuk…
-Aradan geçen üç ayın sonunda hala bitmeyen o yas beni çok germiş olacak ki rüyama Boncuk bir ziyaret gerçekleştirdi. Bir kır masasının üzerinde oturmuş, bana:
- “Geldin mi? hadi gidelim!“ deyince rüyadan o ışığı alıp, yollara düştüm tekrar. İzmir’de bir hafta kadar kaldım, arayış son güne kaldı. Gitmek ile gitmemek arasında kalmıştım ve uykusuzdum. Gece Karşıyaka’da arkadaşlar ile geçirilen bir güzel zamanın ardınan sabah ve öğlen iki termin ile renklendi. Uykusuz kalmıştim. Akşamüstü tekrar aynı ormanlık alana doğru ümitsiz bir yolculuk yaptım. Bu sefer dolmuş ile gittim ve ilginç bir görüntü ile karşılaştım. Neredeyse rüyamda gördüğüm o manzara ileride, yolun sağında duruyordu. Gideceğim yerden aşağıda kalan bir bölüm, şok oldum, dolmuşu durdurdum hızlıca ilerledim.
Boncuğu anlatıp, oralarda görüp görmediklerini sordum. Ufak bir çocuk ‘’abi az önce benzer bir kedi buradaydı ama daha ufak dedi’’ aradık, bulamadık. O ani adrenalin patlaması yerini duygusal çöküntüye bıraktı. Eve dönme zamanı gelmişti, yola doğru ilerlemeye başladım. O tahta, kır masası önünden geçerken örtü altında bir küçük fırça gibi parça takıldı gözüme. Yürürken içimden bir ses bana “dön!“ dedi, geri döndüm. Örtüyü kaldırdığımda zayıf, kirli bir kedi bana bakıyordu güçsüz, bitap. Kafasını kaldırdı, burnundaki lekeyi görünce kalbim daha hızlı atmaya başladı. Ve ilk kelimem “Boncuk!“ oldu ve o kirli belki de üzüntüden yemek yemeyi bırakmış kediyi kucağıma aldım. O hasta kedi beni görünce dirildi, kucağıma oradan boynuma süzüldü. Evet! Bu oydu, Boncuk.
-Bakın dostlarım, dört sene içerisinde önce babamı, sonra abimi kaybettim. İkisini de birer trafik kazasında. Rüyalarımda onların sesi ile uyandığım sabahları gördüm hep, gözlerimi açmak istemediğim, uykularımı uzatmak istediğim sabahlarım oldu hep, ama dönmediler. Çoğumuz bu rüyalar ile uğraştık senelerce ya da hala içerisindeyiz. Biliyorum, Boncuğu bulmamın beni bu kadar etkileyeceğini hiç düşünmemiştim. Bindiğimiz takside eve doğru ilerlerken ikimizde batan güneşi izleyip, gözyaşlarımızı bırakmıştık doğal akışına. Ben bir kedinin ağladığını ilk defa o gün gördüm, ağlıyordu.
-Almanya’ya, eve geldiğimizde ikimizde bitmistik, Boncuk evi görene kadar uyumadı. Belki o da inanmıyordu bu olanlara. Uyursa, yine o yalnızlığının kendisini her gece boğduğu ormanda açacaktı gözlerini belki de. Eve gelince taşıma kafesini kırdı adeta ve ilk arkadaşı olan kızımın odasına gitti miyavlayarak. Daha sonra otururdu ve duvarda bir noktaya bakarak dostunu bekledi. Bir hayvandan, insanlığı öğreniyordum o an.
İnsanlığımızın seviyesinin, hayvanları anlama oranında yükseldiğini söyleyebilirim. Onlar hayatı yalansız, dolansız ve direk yaşarlar.
Boncuk şimdi nasıl mi?
Evinde. Saat şimdi sabah 02.46. Yanımda tüm huzuru ile uyuyor.
Sağlıklı, huzurlu kalın...
