1. BÖLÜM
Yaradılıştan bu yana dinozorlardan en küçük hücre yapısına kadar milyonlarca canlı tarihe adını yazdırmıştır. Hemen hemen hiçbir canlı hem cinsleri dışında bir başka tür ile severek ve isteyerek yasayamazlar. Bunun yanında sadece insan yani yaratılanların sözde en asili olması gereken ama cennetten uzaklaştırıldığından beri şeytanlığını kimseye kaptırmayan Latince adı ile Homo Sapiens canlısı Yaşar istediği ile. Başka canlılar ile olan ilişkilerini evinin içine kadar taşır. Genelde kedi, köpek, kuş besleme aşkı seviyesini bazen evde timsah beslemeye kadar yükselebilir. Yalnızlık, ya da, insanlardan kaçma eylemi olarak tanılandırıldı senelerce evcil hayvan sahiplenme kavramı. Şimdilerde hemen hemen her 3 insandan biri bir şekilde evinde bir başka canlı ile yaşıyor.
HOŞGELDİNİZ EVIMIZE !
Tüm hayvanlara olan sevgimin yanında köpeklere olan ilgim olabildiğince ağır basar. O kadar ki yolda gördüğüm her köpeğe sararım. Hiç kaçırmam. Kimi köpek sahibi bunu sevmese de. Bazen sahibi gezdirir iken hiç sormadan sever, öper sonrasında sahibine bir gülücük atıp köpeğe “ Tschüß “ der devam ederim. Ama bu deli sevdam 7 sene önce yanına bir başka sevdayı ekledi.
KEDİ
Sen nasıl bir canlısın öyle ? Yaradan'a kurban olduğum. Son dönemlerde çok izlenen kedi ve yaşlı amca diyaloğu yapma gereği hissettim. İçinde her türlü sırrı, enerjiyi, bilimi taşır. Tanrı etiketi ile gezen Firavunlara pençe atıp tırmalayan, piramitleri duvarlarını süsleyen mistik canlı şimdilerde koltukları, elbiseleri lime lime ediyor o pençeleri ile. Kızım evin tek çocuğu olduğu için bayağı zorluk çekiyordu. Sipariş ettiğimiz kardeş (!) gelmeyince çözümü bir evcil hayvanda aradık. Kızım daha biz bunu düşünür iken bizden bir kedi istedi. Şaşırdım. İnternete baktım ve bir ilan bizi Hamburg dışına attı. Hemen seferber olduk bu yolda. Topu topu yarım saatlik bir yolculuk için hazırlanan atıştırmalıklar, kahvesine kadar içecekler. Zannedersin yolculuk vatana. Ev bir Türk kadınına aitti. Ve evde aşağı yukarı 50-60 kedi vardı. Hanımefendi olayı “Kedilerin Efendisine “ dökmüş, ticaretini yapıyor. Bir Cumartesi. Belli ki işi vardı. Süslenmiş, püslenmiş, olabildiğince çabuk satışını yapıp, bizi gönderme modunda. Ama bizde hangi kedi olmalı acaba diye seçme modundayız. Gri bir kedi verdi elimize en hızlısından . Güzel, sevimli. Rengi de moda. Bu arada bir başka kedi bana tırmanmaya çalışıyor devamlı. Aşağı baktım. Göz göze geldik. Canlı renkleri ve burnundaki lekesi ile komik bir hali vardı. Hani defolu Tişörtler olur ya. Çok güzel bir kesim, renkler. Ama tam orta yerinde bir boya lekesi. Öyle bakıp, duruyordu aşağıda. Ötekini bırakıp onu aldım. Bir enerji aldım. Hani sabah programlarının o komik repliği. “ben bir enerji alamadım. Bir çay içelim, sonra bakalım.“ Çayda nasıl bir mübarek var ise. Pardon! Unuttum. “milli içeceğimiz.” Biz çay içme gereği duymadan kararımızı verdik. Burnu lekeli yani defolu tişört son kararımızdı. Yolda kalan yolluklarımızı tükete tükete sebebi o an için belirsiz bir heyecan ile yapılan bir yolculuktan sonra eve geldik. Mabedimiz. Sıcak. Yuvamız. Ama birisi için yabancı bir ev. O kalabalık kedi tüm aşiretinden uzak. Tek başına. Koltuğun altına kaçınca bıraktık kendi haline. Uzunca bir süre kaldı o girdiği delikte. Yalnızlığı ve korkusunda kendimi buldum bir an. Tüm yaşanmışlıkları, yaşam çevreni; aileni ülkeni, şehrini, mahalleni, tüm sokaklarını bırakıp gelmişsin ya. İşte onun gibi. İşte o gün evdeki farklı o renk, benim için bazen işkenceli olan sürecin başlangıcı oldu..
İzlemeye devam. "devamın geliyor..!"
