Herkesin hayatımızda bir anlamı olduğunu anladığımızda hayatı algılamamız biraz daha kolaylaşıyor.
Evet, kucağında doğduğumuz anne, yüreğinde biriktirdiğiyle bizi büyüten babamız, sonra kardeşlerimiz yolumuzun ilk yoldaşı oluyor. Onların doğruları ya da yanlışlarıyla algılamaya başlıyoruz hayatı.
Sonra büyüyoruz, farklı insanlar giriyor hayatımıza. Öğretmen, arkadaş, akraba, komşu, yolda denk geldiğimiz insanlar gibi. Her biri ruhumuza dokunuyor farkında bile olmadan. Hayat denilen yolculuğumuza eşlik ediyorlar. Yolculukta istasyonlar olur yoldaşlarla gidilen. Herkes varacağı yere kadar senledir. Kimi ilk durakta, kimi son durakta çıkar yoldaşlığından.
SENİN HAZİNEN
Hayatımıza gelen giden herkes kendinden bir parça bırakıp, senden bir parça alıp gider. İşte tam o anda idrak etmeli ne bıraktı, ne götürdü.
Yolumda bana ne anlatmak için var olmuştu? Ben ona ne anlatmak için yoldaştım? Bu soruyu sorduğunda cevabın, senin hazinen oluyor. İdrakin artarak hayata daha bir farklı açıdan bakabildiğini görebiliyorsun.
Bu gidişlerin adı kimi zaman ayrılık.
Kimi zaman ölüm oluyor.
Aslında ayrılık diye anlamlandırdığımız ne bir veda ne de bir ayrılık.
Anlatılmak istenilen anlatılmış ve gelme sebebimiz bitmiştir artık ve yollarımız başka yoldaşlara başka yola evrilmiştir.
Aslında hayat bize istediğimiz insanları değil, ihtiyacımız olan insanları veriyor. Öyle ki bu insanlar, sana yardım edecek, seni inceltecek, seni acıtacak ve bir sürü hisle farkındalığını sağlayarak olman gereken insan olmanı sağlayacak.
Ömründen yaş aldıkça kendine; üstünden yeni bulutlar, yanından yeni insanlar, içinden yeni duygular gelecek ve geçecek.
Anlatılan senin hikâyendir aslında.
Sıfatlar değişir, anlamı sabittir.
Yol sanadır. Görmeni istedim.
