“Sesimi duyan yok mu?” diye soruyorum. Sesimi duyan yok mu? Yardım edin. Ne olur, yardım edin.
Kimimiz enkazın altından atıyoruz çığlığı, kimimiz dışarıdan.
Ne kadar çok sevinmiştim ev sahibi olduğuma meğerse aileme mezar, bana ise ömür boyu unutamayacağım acı olacakmış.
Şöyle bir baktım da enkazın büyüklüğüne.
Bu kadar mı insafsızmış benim evimi inşa eden müteahhit ya da mühendis?
Size ödediğim paranın daha borcu bile bitmemiş. Paramı aldınız, ailemi aldınız, hayatımı kararttınız. Bana ise verdiğiniz bir ev, bir enkaz, bir de unutamayacağım acılar.
Sen yapı izni veren şahıs, yapıların sağlamlığını gözden geçiren görevli vicdanın rahat mı? Gerçekten görmedin mi başımıza yıkılacağını yoksa kaça sattın insanlığını?
ACI ÇEKEN MAĞDURLARIN YERİNE KOY KENDİNİ
Ne demek canlı canlı mezara girmek?
Enkazın altında ümit ve ümitsizliğin gelgitleri ile boğuşmak ne demek biliyor musun?
Koy kendini benim yerime ve hisset varsa eğer azıcık hissedebilme yeteneğin.
Acı çeken bütün mağdurların yerine koy şimdi kendini.
Sen kurtuldun, diyelim. Diyelim ki evde değildin o esnada.
Diyelim ki enkazın altından ilk kurtarılanlardan birisi sendin.
Ailenden haber alamamak, onların ne durumda olduğunu bilememek, canlı olarak çıkarılması için dua etmekten başka bir şey yapamamak ne demek biliyor musun?
Hissedebildin mi? Hiç düşündün mü, şu an benim yerimde sen olsaydın, ne yapardın diye?
Şimdi sana beddua etmiyorum çünkü ben bu acıyı kimsenin yaşamasını istemiyorum ama vicdanınla hesaplaşmanı bekliyorum.
Belki vicdanın sızlar beni bu şekilde görüyor olmaktan. Belki bundan böyle lüks bir hayat yaşamak adına başkalarının hayatına mal olacak hatalar yapmaz, canını yakmazsın masum insanların.
Seni ve bütün ekip arkadaşlarını bir an benim gibi acı yaşayanların yerine ve eğer varsa elinizi vicdanınıza koymaya davet ediyorum.
Yatağa yattığında rahat uyuyabiliyorum musun? Her sabah kalktığında aynadaki yüzüne bakabiliyor musun?
Hayatlarını kaybedenlere Allahtan rahmet, yaralılara acil şifalar diliyorum. Milletimizin başı sağ olsun.
