Hepimizin hayatında yaşadığı mutluluğu kadar mutsuzlukları ve acıları da olmuştur. Bazen ağladık, bazen güldük, kimi zaman da üzüldük, hatta kimi zaman da sevindik. Hayatımızda başarılarımızla gurur duyup mutlu olabilmek adına acılarımızla yüzleşerek duygularımızı dile getirdik. Geçmez diye düşündüğümüz bütün acılarda bağışıklık kazandık.
Hiç bir zaman umutsuzluğa kapılmadık. En kötü zamanlarda bile düştüğümüz anda ayağa kalkabileceğimiz, üzüldüğümüz de ise mutlu olabileceğimiz, terk edildiğimizde de yeniden sevebileceğimiz, çıkmaza girdiğimizde mutlaka bir çıkış kapısı olarak görebildiğimiz ve her zaman ona sarılacağımız umudumuzu yaşattık. Her şeyimizi kaybetsek de asla umudumuzu kaybetmemeliyiz bilincine vardık. Umutsuzluğumuzun bizi ele geçirmesine asla izin vermedik! Acılarımızla geçmiş, şimdiki zaman ve gelecek arasında ömür tükettik. Kimimiz geçmişin yüklerinden, acılarından bir türlü kurtulamadık. Acılarla beslenmeyi adeta bir hayat biçimiymiş gibi yaşadık ve yaşıyoruz. Kimimiz de An'ın tadını çıkarabildik, derdi tasayı bir kenara bırakıp henüz gelmemiş günlerin hayaliyle yaşadık. Daha yaşanmamış günlerin planını yaptık. Gelecek planı yaparken, hayat bize kendi planını hazırladığını hiç birimiz düşünemedik. Kimsenin geleceği, sabaha çıkacağının garantisi yok. Dünü düşündüğümüz sürece bugünden keyif alamayız. Dünü geri getiremeyiz belki ama bugünü yaşayabiliriz. Hayat her zaman bir derstir niteliğindedir bizlere. Her zaman yaşadığımız acılarımızdan ve geçmişimizden ders çıkarmak için vardır. Bazen o kadar çok acı yaşıyoruz ki, hayata küsüp büyümeyi, gelişmeyi bile unutuyoruz! Oysa ki yaşamın en anlamlı kısmı yaşadığımız acılardan tecrübelerden dersimizi alarak büyümek, gelişmek, ilerlemek ve en önemli ihtiyacımız olan sevgiye yer açmaktır. O halde dünü toprağa gömerek yaşadığımız acılardan olgunlaşarak yarınlarımızda çiçek açtırmak gerekiyor. Yaşam bizlere ne getirir bilemeyiz! Fakat, bizden neler götüreceğini sadece yine bizler belirleyebiliriz. Herkesin bir zamanı var ve herkes kendi zamanında iyileşiyor. Unutmayalım, her karanlık ve acı kendisini sonlandıracak şafağın tohumlarını içinde taşır. Her karanlıkta Ufuk'a giden bir yol her zaman vardır. Yeter ki geçmişle ve acılarımız ile yaşamaktan vazgeçip anı yaşayarak mutlu olmayı bilelim.
Siz siz olun, sakın hayatı ıskalamayın! Ama anı yaşamaktan da asla vazgeçmeyin...
Sevgilerimle,
