Kalemtıraşa ihtiyacı vardı, bakkal recep amcasının kapısı sabahın erken saatlerinde hep açılır, güler yüzle karşılanırdı girenler. Bunun bilinci ve coşkusuyla inmeye başladı köyün yolundan fındık bahçelerinin aralarından kasabaya. O gün birde matematik sınavı vardı, hiç sevmezdi matematiği başarılı olmasına rağmen. Bakkal Recep amcası bu sabah yüzüne hüzünlü baktı, kızım sen bugün okula gitme eve geri dön dedi. Anlam veremedi, 'yok yazılı var okula gitmem lazım' dedi ve kalemtıraşının yanında bir tane çok sevdiği eti puf alıp okula gitti.
GÖZÜNDE Ki DAMLA
Neden herkes onun yüzüne garip bakıyordu? Öğretmeni eve git annen seni doktora götürsün kızım dedi. Tangül öğretmen çok iyi şefkatli bir bayandı, 'yok sınavımı yazayım giderim' oldu cevabı. Yazılıyı bitirip teslim etti evin yolunu tuttu. Annesi her zaman ki gibi ahırda, bahçede, hayvanlarla ev işi arasında sıkışıp kalmıştı. Durumu annesine anlattı, annesi de tuhaf bakıyordu, kızım ne oldu sana der gibi. Tüm işini bırakıp, hadi gel Hacı amcaya gidelim baksın sana dedi ve köy doktoru pamuk yürekli hacı amcaya doğru yürümeye başladılar. O zamanlar kapılar açık kalırdı, kimse kimsenin malına elini sürmezdi. Hacı amcası ona ıslık çal, dişlerini sık, sağa bak sola bak derken, kısmi yüz felci olmuş. Hemen Ordu'ya Osman beye götür dedi annesine. O an gözünden bir damla yaş süzüldü, üzüldü ama gözünün birisi kapanmıyordu. Farkına vardı, kendiliğinden akan gözyaşlarını saldı.
Annesi onu hemen orduya götürecekti fakat elinde az bir miktar dışında nakit yoktu. Amcasının kasap dükkanı vardı, durumu iyiydi, annesi kayınına, 'abi biraz borç ver şehre gidip alınca veririm' dedi. Cevap şu idi; 'kulağındaki küpeyi ver' küçüktü ama aptal değildi. Kazıdı beynine, öbür kayınına sordu, 'yok param' dedi. Küpesini çaresiz küçük kayınına verip para buldu. İçindeki çocuk ruhu orda kaldı, unutamıyordu annesine sahip çıkılmamasını. Osman beye ulaşıldığında imzalanan sevk kağıtları, Samsun, Ankara yolculuğunun habercisiydi. Kocası gurbette, beş çocuğuyla köy yerinde üvey kayınvalide kayınbabayla hayat savaşını verirken sevgiyle güler yüzle karşılardı durumları. Samsun'da fizik tedavisi başlayan kızı ardında bıraktığı dört çocuk daha. Ankara’ya on beş gün sonra yolculuğun başlayacağını bilmiyordu. Anaların hakkı ödenmez diye boşuna dememişler.
"Hiç unutulmayacak yüz, anne yüzüdür"
Hz. Mevlana
