Kader bu ya yaşanacaklar vardı, yaşanacaktı.
Yıllardır gemilerde tayfa olarak çalışmıştı, koskoca okyanuslarda dev dalgalarla savaşmıştı, artık karaya çıkacak ve bir daha geri dönmeyecek, denize açılmayacaktı. Kararı kesindi Ali’nin.
Eşini ve çocuklarını köyden getirecekti. Yolu yordamı nasıldı? Bilmiyordu ama tanıdığı bir aile olan Mehmet Bey ve Ayfer Hanım’ın evinde kalıp onların bilgisinden ve dostluğundan faydalanacaktı. Onların yardım etme isteğine evet, demişti.
Heyecanlıydı. Aile birleşimi adı altında, Eminesi’ni (Köroğlu) getirecekti. Eşine ismiyle hitap etmezdi, ona Köroğlu derdi hep. Öyle ya o zamanlar aile büyüklerinin yanında eşlere ismiyle seslenilmez, öz evlatlara sevgi gösterilmezmiş, ayıpmış.
HEYECANLI BEKLEYİŞ
Mehmet Bey, “Ev bulana kadar burada, bizde kalırsınız.” demiş ve davetiyeler çıkartılmış, Köroğlu Emine’ye gönderilmişti. Köroğlu daha önce analfabetti (okumaz, yazmaz). Ali Okulu denen gece okuluna gidip alfabeyi sökmüştü Köroğlu Emine. Bekleyecekti davetiyenin gelmesini ki o da Ankara’ya gidip vizesini alsın. Sabırla bekleyecekti çünkü mektuplar ancak bir iki hafta gibi bir sürede ulaşıyordu adreslere. Mahallenin bakkalına telefon edilip haber verilmişti Emine’ye. Sabırla bekleyiş, bavul hazırlama telaşı başlamıştı.
Hayatın götüreceği rotasız yolun nereye götüreceğini, Almanya’da kendilerini neyin beklediğini bilmiyordu Köroğlu Emine ama yine de heyecanlıydı, gideceği yerde Ali’si bekliyordu.
Geride küçük kızı ve iki oğlunu Kadife dedelerine emanet edecekti, rotanın bir yönü sevinç diğer yönü hüzündü. O, gidip evi, yuvayı hazırlayacak, geride bıraktığı üç çocuğunu da alacaktı yanına.
Büyük kızı ve oğlu, bu yolculukta eşlik edecekti ona.
1980 yılında, Almanya’nın Hamburg kentine bir göç heyecanı başlamıştı artık.
Rotanız hep sevgi olsun!
