Kadife dedemin ağzına ayna tuttu doktor. “Bunlar ne yapıyor?” diye sordum kendime, merak ettim. Yaklaştım, anlayamadım. Ne tuhaftı, o aynaya bakılır, saç taranır diye düşündüm çocuk aklımla!
Gidenin yolculuğunun geri dönüşü olmadığını bilmek mi ağlattı beni? Hani bir söz vardır: “Acı öldürmez güçlendirir.” Yılların hayatımıza kattığı güzellikler kadar acılarımız da var elbette.
CANIN YANDIĞINI HİSSEDİYORSAN YAŞIYORSUN
Sadece iyi gününüzde değil, hastaneye, terapi merkezine yattığınızda ziyaretinize gelmişse arkadaşınız, dostunuz sağlıklıysa yediğiniz balık da dondurma da içtiğiniz kahve veya çay da tam tadında oluyor,
Ta ki birisi sizden sessizce gidene dek.
Kaybettiğim bir arkadaşım bana yaşadığımı acı hissettirdi. Aniden gidişi, beni ürpertti, titretti, acıyla kıvrandım, gittiğine inanmadım, algılayamadım.
Meğer ne değerli bir varlığa sahipmişim: bana, canıma.
Çalışırken yorulur, “Of, bir dinlensek.” deriz, soğuk olur, sitem ederiz, sıcaktan bunalır, darlanırız, hasta olur, “Ah vah!” çekeriz.
Nedense hiçbir şeyden memnun kalmayız. Aslında bir anlasak her şeyden önce bize bağışlanmış bir ben var, can var, evlatlarımız, sevenlerimiz, sevdiklerimiz var, uyanmamıza nefes almamıza izin veren Yaradan var.
SEVDİKLERİNİZE ONLARI SEVDİĞİNİZİ SÖYLEMEKTEN KORKMAYIN
Kibir Allah’ın sevmediği bir özelliktir. Bencillik yalnızlaştırır, dedikodu eş dost kaybettirir.
Kalbinizdeki sevgiyi, iyiliği, güzelliği özgür bırakın, örmeyin etrafınıza yüksek duvarlar, bırakın dokunabilsin size bazı hisler. Sevdikleriniz kollarınızın arasından gitmeden değerli olduğunu hissettirin kendisini ona. Şimdi zamanım var, demeyin, zamanımı sana ayırdım, deyin. Fırsat beklemeyin, fırsat yaratın. Kimse kimsenin boşluk doldurma silikonu değil.
Zaman denilen olgu, belki bu zamandır.
Koltuğa dinlenmek için uzanıp sabah kalkacağımızın garantisi yokken zaman, mekân ve plan niye ki?
Unutmayalım, hayatın da bizimle ilgili bir planı var.