Karın üzerine büyük bulaşık leğenini ters çevirir kenarına ortalama elli santim olan çalı dayar çalıya da uzun ip bağlar bir köşede ipi tutar saklanırdık. En küçüğümüz sus deyince neşesini belli eder susmazdı. Kuş gelip leğenin altında yem ararken ipi çeker kuşu kapan yaptığımız leğenin içinde hapsederdik, yakaladık diye de sevinirdik. Çocuk kalbi işte, elimize alır sıradan severdik sonra salardık. Ama o nasıl güzel ve zevkli bir oyundu bizim için.
KIZAK...
Nerde şimdiki imkanlar, evden aldığımız naylon torbalarla yokuş olan yere koşar elimizdeki büyük leğen ve torbaların üzerine oturur karda kaymak için sıra kavgası ederdik. Eve gelince de anamdan güzel bir sıra dayağı yerdik süpürge sapıyla kovalar tutturabilirse bir sallardı, bulaşık leğenini kullandık diye. Ne tatlıymış o süpürge sapı, kardeşler arasında bölüşülünce, şimdiki kardeşlikler böylemi değil. Ben iyi olayım rahatım bozulmasın diye aileleriyle bağlarını sıkı tutmak istemeyen, kardeş kardeş büyürken ekmeği yatağı, acıyı tatlıyı bölüştüğü kardeşi unutanların sayısı daha çok üzücü ama çoğunun dile getirmediği bir yaşam tarzı oldu.
Dantelli kanevçe işlemeli oturma somyaları sedirler vardı, üzerinde tepindiğimiz. Yüklük dedikleri yatak yorgan dizilirdi, birde orayı dağıtabildikse yastık saldırısı yapabildikse günümüz çok şahane ve tam olurdu.
TUTSAK ÇOCUKLUK...
Bizler mutlu çocuklarmışız, özgür çocuklarmışız. Şimdi ki çocuklar tutsak gibi, metrekaresi dar odalarda, komşu kızar sus, okullarda hiper aktif teşhisi koyarlar sus, dışarısı tehlikeli çıkma yalnız, sabahın köründe kaldır para kazanma mecburiyeti bazen de hırs, yuvaya yetiştir. Yani çocuklar çocukluğunu yaşayamadan BÜYÜYORLAR! İstisnalar kaideyi bozmaz...
"Bugünün küçükleri yarının büyükleridir" Gazi Mustafa Kemal Atatürk
Sevgilerimle,
