Hissetmek mi hissetmemek mi?
“Yüreğim taş olaydı da hissetmeseydim” derdi rahmetli annem...
Bazen “insan olmak”taşıması çok ağır bir yük...
Tüm duyguları sarraf terazisi gibi hassas tartıyor,bir taraf eksik olmaya görsün hemen başlıyoruz kendimizle didişmeye...
Üzüntülerimiz bir o kadar derin sevinçlerimiz coşkulu...
Dünyanın neresinde olursa olsun acı ile bakan bir göz bizim kalbimizi acıtıyor sonra kızıyoruz kendimize “bu kadar duygusal olmak zorunda mıyım” diye...
Dünyanın haline üzülüyor yeni bir bebeğin hayata “merhaba” demesine tüm sevinçlerimizi katıyoruz...
Her canlının yaşama hakkına saygı duyup sokakta kalan evsiz biri için,gece yarısı havlayan veya kapı aralığında sahipsiz bir kedi için sıcak evde oturmak rahatımızı kaçırabiliyor...
Kazandığımız parada başkasının da hakkı var diyerek yardımda bulunduğumuzda “ya bir evin,barkın yok ne yapıyorsun”dediklerinde kazandığım çok kalp var diyemiyoruz...Sayılmıyor çünkü..,
Kavgayı,gürültüyü sessizliğe tercih ediyoruz ama insanlar alışık olmadığı bu duruma “biraz naif” diye damgayı basıveriyorlar.Oysa kalabalık cümlelerle değil,anlayana sessizlikte çok şey anlatır demek için suskunluklarımız...
Ötekileştir miyoruz insanları...
Herkesi sevmek suç gibi “sende ortada bir yerdesin,karar ver” diyorlar...
Oysa dil,din,ırk ayrımı olmadan “insan olmayı” öğretemediğimiz için biraz mahçup bakıyoruz insansı insanlara...
Halay çekiyor bir yandan başka bir türküde ağıt yakıyoruz bir annenin feryadına...
Yani ağır bir yük İNSAN OLMAK
Taşıyana...
Olmayanın yükü zaten hafif...