İlk nefes alışınla başlar acı ile tanışık yaşam… Ama beraberinde hep bir umut, hep bir ışık...
Karanlıkta yürürken ilk tercih ettiğimiz yol, ışıklı olanıdır. Yol lambalarının vermiş olduğu ışık, güven verir bize… Karanlık soğuk odamızda ısınmaya çalışırken aya bakarak onun vermiş olduğu ışığından yada sırt üstü sahil kumunda yatarken gökyüzünde izlediğimiz yıldızların sacmış olduğu minik minik ışıkları, ilham verir bize ve huzur hissederiz. Çocukken soba başında kestane pişirirken, hem bizi ısıtan, yada üzerine koyulan portakal kabuğunun buram buram evin her yerine mis kokular saçan ateşi… bir varmışız bir yokmuşuz!
Işık bazen hayat bazen umut ve aslen kısa hikâyelerle başlayıp uzun yolculuğa devam ettirmek üzere oynanan bir tiyatro sahnesinden barış… doğduk, büyüdük, okuduk, mezun olduk, evlendik, çocuklandık, torunlandık ve öldük! Bu kadar işte, ucu bucağı yoktur ışığın ve nitekim de 'oraya' aitizdir!.. Ölüm vakti gelince de bu asla değişmez.
Güvendir başta hayat, bir ışıktır ona takılıp ta dünyaya geldiğimiz, onun o sıcaklığı tanıdıktır bize, ki doğarken ışığa doğru doğduk ya, son yolculuğumuzda da bu değişmez ve yine bir güven içinde yolcu ettirir bizi asıl ait olduğumuz yere doğru. Ayırır bizi buradaki sevdiklerimizden ebediyet vaat edilen ahirete. Hepimiz birer yolcuyuz bileti kesilen ve elinde senaryosu yazılmasıyla oynayan… Kısa, zor, acı, tatlı, farklı sınavlardan haşir neşir olarak, bazen anlayarak bazen isyan ederek ama vakti geldiğinde her şey birer hikaye, her şey birer yalan olur! Çoğu şeylere geç kalmışızdır, mesela kendimizden özür dilemeye, sevdiklerimizden, hatalarımızdan. Ya da sevmeye geç kalmışızdır! Güvenmeye, gülmeye, sarılmaya, sevdiğimizi söylemeye...
Şimdi tamda zamanı!
Zulümü, kibiri, haseti, nefreti, öfkeyi, geçmişi bırakıp yepyeni bir güne ve her bir günün kıymetini bilmemiz ümidi ile ışıklar içinde, umut içinde kalmanız dileğiyle!
Lütfen sevgiyle kalın...