Sustun değil mi?
Susturuldun.
Yolunda gitmeyen her şey için bir çaba içinde olursun. Yeri gelir sakinlikle konuşarak, yeri gelir susup duyulmayı bekleyerek, yeri gelir yok sayarak, yeri gelir büyük harflerle cümle kurarak, yeri gelir sana davranılanın aynısıyla davranarak, yeri gelir zamana bırakarak, yeri gelir bağırarak, yeri gelir ağlayarak…
Bu saydıklarımın hepsi aslında senin o kişiye sarılma, “Bak ne olur, çırpınıyorum benle kal!” demenin bir şeklidir ancak karşıya iletilmezsin ve bunu anladığında seçilmiş bir yalnızlıkta susarsın.
İşte bu suskunluk en tehlikeli olandır! Bu ilişkiden gittiğini ve o kişinin sende anlamı kalmadığını anlamaktır.
Bu noktaya geldiysen karşındaki kişiye tek bir sözün kalır: “Geçmiş olsun.”
Geçmiştir fırtınalı günler artık, seçilmiş bir yalnızlıkta kendinlesindir.
İşte tam o an, tam bu hissin yüreğini sardığı an bir dur ve kendine yine “Yolum banaymış.” de!
SIRTINI KİMSEYE DAYAMA!
Hayatında kimle ne yaşarsan yaşa, sana seni anlatmak için yaşandığını unutma!
Sırtını kimseye dayamamalısın!
Bu, zaten fizik kuralıdır; bir cismi bir başka cisimle destekleyerek ayakta durmasını sağlarsın. Dayanak olarak koyduğun cismi çektiğin anda diğer cisim düşecektir.
Demem o ki sırtını sadece kendinde var olana daya, o zaman gidenle yıkılmazsın, gidenin ardından yine kendin tek başına dik durabilirsin!
Anlatılan senin hikâyendir aslınsa. Sıfatlar değişir, anlam sabittir. Yol sanadır, bilmeni istedim.
