Yerdekilere saygılı olacaksın,
Köpeği, çiçeği, böceği, dağı taşı sevecek, sessiz çığlıklarını duyacaksın,
Karıncayı incitmeyip bazen aslanlaşacaksın,
Karanfili koklarken gülün kokusunu unutmayacaksın,
Unutma ki bugün üstünde hâkimiyet yürüttüğün toprağın bir gün altında olacaksın,
Tadını çıkartırken şu güzelliğin,
Şimşek olup çakacak, ateş olup kötüleri yakacaksın,
Yaratılan sessizlere sevgiyle bakarsan karşılığını papatyalarda bulacaksın,
Aşk bir şeye duyulmaz, her şeyi büyük bir aşkla sevecek ya da bırakacaksın,
Ne olursan ol,
Önce insan olacaksın.
ZAMAN GEÇİYORDU
Anlatırken o an yaşadıklarını, içindeki gözyaşlarının sessizce aktığını hissettim, hiç unutmayacaktı toprağa verdiğini, hep sevecekti ama biliyordu, özleyecekti.
Ateş düştüğü yeri yakarmış. Bir baba, evladını sol yanında taşıyacak ama yine de yaşayacaktı.
Hayat, yaşadığımız müddetçe bize sormadan hakkımızda hesaplar yapacak, bizi şaşırtacaktı.
Zaman geçiyordu, kaderse ağlarını örüyordu, kim ne yaşadıysa içindekilerle boğuşuyordu.
Yaşıyoruz, nasıl yaşanırsa.
UMUT HEP OLMALI
Hepimiz yıkıldık, döküldük, hep birlikte gömüldük ama yaşıyoruz, zorundayız,
Biliyoruz bir gün güneş doğacak, olmaz dediklerimiz olacak, üzgün yürekler unutmayacak ama nefes alıp yaşayacak eğer attığımız tohuma sevgi adını takarsak, umut hep var olacak.
Reçetemiz sabır,
Rotamız umut,
Yoldaşımız sevgi olsun.