Yıl 1980. Ordu’nun Medreseönü kasabasından çıktık yola.
Nereye geldiğimin daha bilincinde bile değildim.
Yabancıydı her şey ve herkes evdekiler dışında.
Ayak uydurmaya çalışıyor, harıl harıl Almanca öğreniyordum. Kimse beni anlamıyordu. “Bir lisan, bir insan.” sözü ne kadar doğruydu.
Evde bir kaos vardı. Her gün anlayamadığım bir olay oluyordu. Kardeşlerimle gülüp oynardık, severdik birbirimizi ta ki babam eve gelinceye kadar.
Köyde alışmıştık annemin bizi sevip okşamasına, arada kızınca peşimizden süpürge savurmasına. Annem tatlıydı.
ÖLÜM KORKUSU
Babam bizim için Almanya’da gemide tayfa olarak çalışır, belki iki üç senede bir kısa süreliğine izne gelirdi. Ne o bizi tanıyabildi ne biz onu.
O gece, saat 02:30’du. Uyuyorduk, birden bir bağırma duydum. Babam sarhoş gelmiş, çoğu zaman olduğu gibi müziği son sese açmış “Hadi kalkın!” diye bizi uyandırıyor, kendisine eşlik etmemizi istiyordu.
Korkudan titriyordum.
Ben.
Alıştım ya annemin saçımı okşayıp kızım “Hadi kalk!” demesine. Babamın yaşattığı ise yabancı bir duyguydu.
On üç yaşındaydım, o çocuk beynimden korkudan başka bir şey geçmiyordu.
Kaçmak istiyordum ama nereye.?
Dışarıda sicim gibi yağmur yağıyordu. Sadece kaçmak istiyordum.
Aniden kapıdan fırlayıp, üç katlı merdivenden pijamalarımla çıplak ayakla “Yeter!” diye bağırarak korkuyla indim. Dışarıya, ana caddeye koştum. Ne yağmur ne de soğuktu beni korkutan. Deli gibi kollarımı açıp koştuğumu hatırlıyorum. Acı bir fren sesi ve korna duydum meğer kocaman bir tıra doğru koşuyormuşum.
Ölüm korkusuyla bayılmışım.
O zamanlar benim için korku dolu ve acı olan bu ve buna benzer olaylar, şimdi bana yaşamanın ne kadar güzel ve özel olduğunu öğretti.
Alman Filozof Nietzsche’nin sözünden yola çıkarsak acılar insanı öldürmüyor, güçlendiriyor. Kimsenin içini bilmeden onu dışarıdan yargılamak ne kadar kolay değil mi.?
Dünyada hiçbir çocuk anne ve babasından ayrı, onları tanıyamadan büyümesin. Bu, benim çok önemli bir dileğimdir.
Çocuklar ölüm korkusuyla büyüyecekse batsın bu dünya!
