Ben de çocuktum sizin gibi. Büyüdüm, evlendim. Her birinizi kucağıma aldığımda hayata yeni baştan tutunma gücüne sahip olduğumu, umutlarımın yeniden yeşerdiğini hissettim. Üvey kayınvalide, cahillik, var ile yok arası bir eş ve dünya kadar iş ile geçen zor hayatım bile sizle kolaylaşıyordu her defasında. Ben hiçbirinizden vazgeçmedim. Siz benden niye vazgeçtiniz?
Ben sizi hiç terk etmedim. Siz niye beni terk ettiniz?
Ara sıra da olsa hatırlıyorum sizi, çok ama çok özlüyorum. Aklım yerindeyken neden hiç yanıma gelmediniz?
Etrafımda güzel insanlar var ama beni anlamıyor ya da kendimi onlara anlatamıyorum. Çok iyiler ama ben sizin etrafımda olmanızı istiyorum. Torunlarım nerede?
Ben bu küçücük bedende, beyinde ve yüreğimde hepinizi aynı anda taşıdım. Siz beni niye taşıyamadınız? Çok mu ağır geldim size? Hayat zor biliyorum ama içten içe sizi özlüyorum. Ne yapayım? Tırnaklarınızı keserken makası kaçırırım diye korkardım. Siz ağlayınca canım yanardı, kıyamazdım. Siz niye bana kıydınız?
Saçlarınızı tararken yolmamak için dikkat ederdim. Siz niye benim saçımı taramadınız?
HİÇ GELMEYENİ BEKLİYORUM
Elimde bir ayıcık var biliyor musunuz? Onunla sohbet ediyorum tek tek isimlerinizi sayarak. Torunlarımın yüzünü unuttum. Neden hiç gelmiyorlar? Unutkanım diye mi?
Hâlbuki ara sıra hepinizi hatırlayıp üzülüyorum. Birinizi hep hatırlıyorum, O, gelince tırnaklarımı kesiyor. Onunla sohbet ediyoruz. Birlikte dışarı çıkıyoruz, birbirimizi öpüp kokluyoruz, şarkı bile söylüyoruz, Ordu’nun Derelerini mesela.
Aslında hiç gücüm yok ama kucaklıyorum onu. Gelirseniz sizi de kucaklarım. Her zamanki gibi iyiyim ben burada. Tek çaresiz derdim, sizi özlemek çünkü hep hiç gelmeyeni bekliyorum
