“Saçlarına yıldızlardan taç yapayım.” derken, yıldızları çabucak toplayıp bitirdik mi?
Ay, gece doğmaya korkar gibi saklanıyor mu yoksa önüne gerdiğimiz perde kalın, ışık mı saçamıyor?
Güneş doğudan doğar biliriz. O, Köse Dağı’nın ya da Ağrı Dağı’nın arkasında sancı mı çekiyor? Her yer karanlık mı yoksa bana mı öyle geliyor?
Çabuk mu harcadık biz her şeyi? Neden her gün insan insana kıyıyor?
Sözüm ona bir baba öz evladına tecavüzden çekinmiyor, bir dede torununu tecavüzle katlediyor, saçı görüldü diye kadın öldürülüyor, türkü sözü için babalar öldürülüyor. Neden hep analar ağlatılıyor?
Ne oldu bu insanlığa?
Nereye gidiyoruz?
Ne istiyoruz?
Bir gün yok ki ölüm, kıyım, tecavüz, arsızlık ve hırsızlığın olmadığı. Haberler hep acı mı olmalı?
Hâlbuki o kadar çok değerimiz var ki hakkında program yapılası, haberlerde başlık olası, yüzlerimizi güldürebilesi ama illa hep kıyım, zulüm, ölüm…
Ben şarkı sözü bilmiyor diye öldürülen bir babanın kızı olmamalıyım, ben saçı göründü diye öldürülen bir annenin kızı hiç olmamalıyım. Nasıl eliniz kalkıp kıyıyorsunuz? Bir ana isteyip taşımazsa seni dokuz ay ne âlim nede zalim olma şansına erişebilecektin.
Uyan artık uyan. Silkelen ey insanoğlu, bir dur, bir düşün!
BİRİ DEĞİL, BİNİ İÇİN
Bizler küçükken karın üzerine plastik leğenden kapan hazırlardık köyde serçe kuşu yakalamak için. Yakalayınca da kıyamazdık sever ve bırakırdık kardeşlerimle. Merhametin ne olduğunu mu unuttuk acaba yoksa para pul, mal mülk, gösteriş ve zamana ayak uydurma heveslerimiz mi bizi bu hâle getirdi?
Ah kalemim, çok şey yazmak istiyorsun, biliyorum. Babası şehit edilmiş evlatlar, kaza kurşununa kurban giden babalar, evlat uğruna canını ortaya koyanlar…
Sözünü bilsem de bilmesem de türkü söyleyeceğim.
Biri için bini için.
Türküleri susturursanız Ağrı Dağı’nın arkasına saklanacağım ama sesimi hep türkülerle duyuracağım.
Ben Ahmet’im, ben Jina’yım, ben Onur’um.
Ben doluyum.
Yeter!
